Tytuł: Black-Blade
Link:www.black-blade.pun.pl
Otwarcie. Między 20 a 24 stycznia 2011 r.
Opis: Black-blade to nowatorski PBF z elementami Fantasy.
Oto fabuła
- Panie, przybyli - oznajmił królewski posłaniec. Arato - Król Swandii, spojrzał na zachód słońca z ulgą. Myślał że Ludzie z Wybrzeża nie przybędą, a w tedy nie ma mowy o wygranej, bez kolosalnych strat. - Dobrze, już idę - Odrzekł władca. Posłaniec skulił się w ukłonie i odszedł.
Jutro będzie ciężki dzień - pomyślał król i poszedł do namiotu.
Czekał tam już Fjollsfinn, - władca Wybrzeża Njorving, wielki i widać że silny, jak przywali to nie wiadomo czy głowa nie spadnie - i Aedin - Władca Araluen, nie był może tak wielki jak Fjollsfinn czy Arato, ale widać że zwinny i szybki.
- Jednak przybyłeś Fjollsfinnie - Zaczął Arato.
- Krasnoludy oda dawna się nam naprzykrzały, gadały że góry do nich należą , choć nawet nie umiały obejść uroczysk ! Trza przyciąć im te brody !
- Ilu nas jest ? - Spytał pewnie Aedin. Pan Araluen był młody. miał może z 18 Wiosen. Ale widać że mimo swego wieku rozumu mu nie brak.
- Dwadzieścia tysięcy, łącznie z Ludźmi z Wybrzeża. Elfów będzie ze dwa razy mniej. Nie mają szans - Odpowiedział Arato. - Na początek poślemy piechotę. Gdy będzie źle, Fjollsfinn wyśle posiłki.
Fjollsfinn upił łyk piwa z bukłaku.
Traktowali o strategii jeszcze ze dwie godziny, a gdy doszli do wniosku że ta będzie najlepsza, rozeszli się do swych namiotów. Czekał ich Ciężki dzień. Dzień pełen krwi i krzyków, krzyków ludzkich, oraz nieludzkich. Dzień pełen śmierci ..
Pierwszy obudził się Aedin. Wstał jeszcze szybciej niż słońce. Nie wiedząc co z sobą zrobić, podszedł do beczki z wodą i siedział. Siedział patrząc się w swe odbicie. Była to jego pierwsza bitwa, więc nie bardzo wiedział co robić. Po dłuższej chwili obmył twarz i zaczął przygotowywać sobie broń.
- Szybko wstałeś Aedinie - Usłyszał twardy i raczej krwiożerczy głos Fjollsfinna.
- Nie lubię spać długo - Odparł bez emocji władca Araulen. Fjollsfinn nie mówiąc nic więcej poszedł do namiotów swej armii. Wydał z siebie okropny krwiożerczy ryk. Ryk ten był nieludzki, bardziej przypominał dziką bestie niż człowieka. Ale działał. Wszyscy jego żołnierze się obudzili i pośpiesznie zebrali się przed nim.
- Pięknie - Powiedział Aedin, widząc że nie obudził tylko swoich ludzi, lecz wszystkich w obozie. Fjollsfinn wygłaszał przemowę dla swych ludzi, wszyscy byli zagrzani do walki. Jak bestie, zwierzęta żądne Krwii. - Więc tak zagrzewa się Ludzi Niedźwiedzi - Pomyślał Arato który wyszedł z Namiotu. Zaczęły się przygotowania, gdy świtało, wszyscy byli gotowi do wymarszu na pole Bitwy.
Na pole bitwy doszli może o 10. Zauważyli zbierających się nieludzi. Były tam Elfy i krasnoludy. Po jakimś czasie rozpoczęła się bitwa. Nieludzie i ludzi biegli na siebie, w powietrzu zawisł grad strzał. Po chwili było słychać krzyki. Potworne krzyki umierających: ludzi, krasnoludów i elfów. Krzyki te wypełniły całą dolinę w której toczyła się bitwa. Arato przeliczył swe siły. Nieludzi nie było miej, było więcej o dobry tysiąc - widać zebrali się tu wszyscy nieludzie. Wszyscy jacy pozostali przy życiu, choć to była tylko myśl hipoteza. Natarcie trwało chwilę i już wybiegła piechota Ludzi Niedźwiedzi, wspierając wojska Arato. Ludzie Niedźwiedzie - Choć trochę zacofani - w Walce byli prawie że nie pokonani, szybko elfy musiały posłać posiłki, a i to ich nie powstrzymywało. Ludzie Niedźwiedzie, naprawdę walczyli jak niedźwiedzie. Elfy straciły kilka oddziałów, swej piechoty. Wielki Yeavinn - Przywódca nieludzi, elf wysokiego rodu - Posłał więc kawalerie. Kawaleria wywołała nie małe straty w ludzkiej Armii, ale szybko została odparta przez ludzi Aedina. Wyglądało na to że ludzie mają znaczną przewagę nad elfami, lecz zobaczyli coś niepokojącego.
W ludzi leciał smok. Nie prawdziwa bestia, lecz smok z żywego ognia. Było to najwyraźniej jakieś zaklęcie, ale widać bardzo silne. Cała oddziały pochłonął ogień. Żeby tego była mało, zupełnie nie wiadomo skąd pojawili się skrytobójcy. Arato miał przebite mieczem serce, umarł. Fjollsfinn tak samo, lecz temu udało się zabić swego zabójce.
- Śmierć za śmierć - wyszeptał umierający Fjollsfinn.
Mężczyzna, przyboczny strażnik Fjollsfinna, widząc to aż kipiał od wściekłości. Ludzie przegrywali. Przyboczny uniósł się w powietrzu. Cały ogień z pola walki, uderzył na elfy. Niebo poczerniało. Wściekłość przejęła nad nim kontrolę. Pioruny strzelały gdzie popadnie, to zabijając człowieka, to elfa lub krasnoluda. Pojawiła się zimna mgła. Mgła z której wyszły potwory. Potwory które również zabijały to co im stanie na drodze. W większości były to elfy. Elfy, rozpoczęły ewakuacje, lecz wściekłość przybocznego pieśniarza nie pozwalała im uciec.
Pioruny uformowały się na niebie w wielkiego węża. Wąż ten uderzył w ziemie, zabił niedobitki ludzi oraz wszystkich nieludzi. Zabił również pieśniarza.
Bestie z mgły odeszły. Ludzie wygrali, ale za jaką cenę ? Przeżyły tylko oddziały awaryjne. Szczęściem przeżył Bratanek Arato, dziedzic tronu. Aedin miał syna, który został w domu, nie mógł jechać na wojnę i to mu pewnie życie uratowało. Zaś Fjollsfinn, władca wybrzeża nie miał nikogo. Zginął pozostawiając Kraj bez opieki, bez dziedzica.
Rok po bitwie, kraje znów zaczęły funkcjonować. Do tej pory nie mają oficjalnych władców.
|